Een ritje mee met de (suiker) bietencampagne
De bietencampagne is in volle gang. Chauffeur Erik van der Weele uit Emmeloord rijdt twee tot drie keer per werkdag op en neer naar de suikerfabriek, Cosun Beet Company in Hoogkerk, Groningen en een enkele keer naar Dinteloord. Hij is herintreder na bijna 20 jaar kantoorwerk. In september 1989 begon hij zijn carrière tijdens de bietencampagne bij Post en Haveman in Dronten. Nu, 31 jaar later rijdt hij weer voor Post en Haveman in dezelfde campagne.
Ik mag een dagje mee op één van zijn ritten. Wanneer hij mij oppikt in Emmeloord heeft hij al 35 ton bieten geladen bij een akkerbouwer in Biddinghuizen. De combinatie weegt nu zo’n 50 ton. Tijdens de rit naar Groningen vertelt Erik zijn verhaal.
‘Vroeger had ik nooit verwacht dat ik weer zou terugkeren in de bietencampagne. Toen ik begon als jonge vrachtwagenchauffeur wilde ik veel meer het avontuur. Na één seizoen was ik er al flauw van. Het is ook vrij eentonig werk. Drie keer op een dag heen en weer naar Groningen. Maar ik heb er wel goed van leren rijden. We kwamen op kleinere erven en dammen en moesten veel manoeuvreren. De auto’s waren toen ook nog wat langer dan nu. De auto’s van nu zijn korter en hoger, waardoor ze wel hetzelfde volume mee kunnen nemen.
We reden toen echt continu door. We zaten met z’n tweeën op een auto, 12 uur op; 12 uur af. Nu zitten we met z’n drieën op een auto, waardoor de werkdruk minder is en we om de week een lang weekend vrij hebben. Dit is ideaal, want je kunt erop plannen. Vroeger kon je tijdens de bietencampagne geen afspraken maken, niet op verjaardagsvisite, je zag je kinderen amper, sport was onmogelijk en vrijwilligerswerk al helemaal. Nu kun je in je vrije ‘weekend’, wat overigens ook doordeweeks kan vallen, gewoon afspreken en op visite.’
Het werk op de truck bevalt Erik, nu hij zijn wilde haren kwijt is, prima. ‘Het is relaxt, je weet wat je te wachten staat en het is een project voor bepaalde tijd. De bietencampagne duurt tot en met januari. Vroeger was dat korter. Eind december waren we klaar. Er waren ook wel vijf of zes fabrieken, nu zijn er nog maar twee. Deze moeten in korte tijd al die bieten verwerken.’
Inmiddels zijn we aangekomen bij de fabriek en wordt de combinatie gewogen. Omdat we met een walking floor rijden en niet met een kipper, zoals de meesten, mogen we doorrijden naar achter op het terrein om te storten. De vrachtwagens met kipper storten rechtstreeks in de put, waardoor de suikerbieten direct de fabriek ingaan.
Leeg rijden we weer naar voren om vervolgens de bak schoon te maken voor de bietenpulp die we mee terug nemen naar de polder. Ongeveer de helft van de veertig combinaties van Post en Haveman in de bietencampagne, neemt bietenpulp mee retour en levert deze af bij de veehouderijen, waar de veeboer dit zelf vermengt met onder andere gehakselde mais tot veevoer.
De pulp laden we aan de overkant van de fabriek. Hier wordt het rechtstreeks vanuit de fabriek via een buis over de weg gestort. Het is nog warm als het geladen wordt. We kunnen rond de 35 ton kilo’s laden. Met grote scheppen van twee ton wordt de vrachtwagen volgestort. Als deze vol is, rijden we naar de zijkant, waar we vol in de remmen gaan om de bult op de vrachtwagen af te vlakken. Daarna klimmen we naar boven om de pulp af te dekken met een zeil en dan kan de reis naar de polder, waar ik in Emmeloord weer uit de auto wordt gezet, weer aanvangen. Voor Erik is de rit dan nog niet voorbij. Hij rijdt door naar de veeboer in Biddinghuizen om de bietenpulp af te leveren. Daarna begint het laden van de bieten en de reis weer opnieuw.
http://www.post-haveman.nl/
Eerder geplaatst in Agrarisch Flevoland.
